Allemaal achter het raampje kijken wat Joke daar uitspookt.

De hanen, tsja, dat zijn hanen, dus die werden bazig. Twee waren daar erg goed in, die hielden alle anderen onder de duim. De middensoort mocht pas eten als zij klaar waren, maar de underdogjes kregen helemaal niks. Als ze eindelijk bij het voer konden, was alles allang op.

Dit zijn de twee bazen. Mooie hanen. Maar voor alle anderen was er dus geen leven.

Joke wist een oplossing: ze heeft haar oudste en meest ervaren haan er bij gezet, een zwarte, met een paar indrukwekkende sporen. Verbijstering in het hok. Ze stonden allemaal aan de kant te kijken naar die vreemde haan. Eindelijk durfde er een aan te vallen. Niet een van de bazen, maar een van de middensoort. Hij stoof naar de oude haan en viel hem aan. De zwarte vocht terug. De jonge haan kon het niet geloven en viel nog een keer aan. Maar toen was het ook bekeken. De jonge held vluchtte helemaal naar de andere kant van het hok. Alle jonge hanen vlogen in een hoek. Ze hadden allemaal gezien hoeveel autoriteit de zwarte had, en niemand maakte van toen af nog problemen.

De zwarte haan hoeft nu nooit meer te vechten. Het is zijn aard ook niet.

Nu kan iedereen in vrede eten en er heerst harmonie in het hok.