"Maaiers", acryl op niet opgespannen linnen lappen.

 Na de "maaiers" maakt Anton schilderijen van de haven van IJmuiden.

 In de 50-er jaren, toen Anton als jong kunstenaar begon, was Frankrijk hier in Holland erg geliefd. Het was toen het kleurrijke "ver weg" wat toch wel bereikbaar was. Het was niet zoals tegenwoordig, dat zelfs de andere kant van de aardbol zomaar toegankelijk is. De Franse manier van leven, tenminste zoals dat er dan vanuit het kille Holland uitzag, leek een en al kleur en vijheid.

 In 1948 maakte Anton samen met een medekunstenaar, Jan Kagi, een voettocht door Frankrijk, tot aan de Pyreneën. Parijs moest natuurlijk ook bezocht worden, vooral Montmartre. De cancans waren legendarisch. Anton heeft ze destijds niet gezien, hij had daar geen geld voor, maar de droom bleef wel - misschien juist daardoor.

 Anton's werk had toch altijd ook betekenis, het ging nooit alleen om het uiterlijk, zoals kleur en beweging. De cancan is het symbool van de ziel, die zich in uitbundigheid kan uiten, als er geen beperkingen opgelegd worden. Tegelijk vrouw en kind, sensueel en onschuldig. Zijn eigen ziel was zo, maar de "wereld" had hem beschadigd. De schilderijen vol kleur waren een manier om die vrijheid weer terug te vinden.