Op deze ets staan de twee belangrijkste symbolen van Anton, links de onschuld (= centralisatie) en rechts de discussie of confrontatie. Discussie is wat je overal en altijd tegenkomt. Buiten, maar ook in jezelf. Het is een belangrijke eigenschap, het vermogen om afstand te nemen, maar het is ook wat heel veel mensen ongelukkig maakt. Als je als een kind kunt zijn, of als een dier, helemaal alleen maar “hier en nu”, dan voel je je geweldig. Geen spijt van een verleden of trauma’s of kwetsingen. En geen zorgen om iets wat nog moet komen.
Mensen die een hobby hebben, zoeken eigenlijk naar dat punt van “nu”, want als je helemaal enthousiast kunt opgaan in iets, dan vergeet je alles om je heen. Of een spannende of ontroerende film, of een schitterende zonsondergang, of een grote sport-prestatie, of meemaken dat iemand iets bijzonders doet wat je ziel raakt. Wat dan ook waardoor je jezelf vergeet, waardoor iets anders belangrijker is dan dat zelf. Dat is allemaal dat gebied van de onschuld, dan ben je gecentraliseerd. Je bent alleen in 1 punt aanwezig, met om je heen een cocon die je van alle bijgedachten afsluit. Of beter gezegd: tegen alles beschermt.
De onschuld komt overeen met punt 3-met-cirkel in Anton’s systeem.
De cocon van de discussie is anders. Dat is heel vaak geen bescherming, maar afsluiting. Het ziet er net zo uit, en is toch heel anders.
Als de discussie haar werkelijke doel dient: de ander zien en accepteren, dan komt ze overeen met punt 2-met-cirkel. Want dat vermogen om afstand te nemen, dat is ook nodig. Iemand die dat niet bezit, kan de ander niet begrijpen. Als er respect en begrip is voor de ander, dan wordt die cirkel net zo als bij de onschuld: je vergeet jezelf, je ziet volledig, en de ander voelt dat je binnen in zijn ziel kunt kijken.
De cirkel betekent niet alleen afsluiten, het is ook een symbool dat in vele culturen “heiligheid” uitbeeldt. Heilig, heel.
De rode baan, die in het midden in 1 punt samenkomt, is de kracht vanuit de hemel en vanuit de aarde. In het punt waar ze elkaar ontmoeten wordt het wezen geboren. Maar ook de creativiteit van de kunstenaar. Het is het punt waar schepping plaatsvindt.
In het midden van het systeem, naast dit punt van de rode banen, staat een Christus. Het is het lijdensvermogen. Daar moet je doorheen om, vanuit geschapen wezen, die creativiteit te bereiken. Als je dat niet aanvaardt, blijf je steken in een leven dat er wel is, maar niet werkelijke betekenis heeft. Je hoeft helemaal geen kunstenaar te worden, maar je moet je leven zelf scheppen, niet alleen maar laten gebeuren.
Het gegeven van “centralisatie is bevrijding uit confrontatie” was voor Anton zo belangrijk, dat het ook op ons briefpapier staat.