Anton zorgde voor een vernieuwing in de wereld van de kunst.

Anton Heyboer met Joke. De etsplaten worden ingeteerd, dan tekent Anton in de teer en vervolgens worden deze lijnen ingebeten.

Hij trok zich niets aan van hoe het 'hoorde'.
Hij zocht ook niet naar 'iets anders'.
Hij ging uit van de manier van de natuur zelf.

Traditie of trends of zelf eigen inbreng hadden voor hem geen betekenis. Zelfs niet dat laatste, die eigen inbreng, die de meeste kunstenaars zo hoog achten. Vooral anders willen zijn dan anderen. Hij ging uit van de natuur zelf, hoe dingen ontstonden, groeiden en aan het einde van hun tijd weer vergingen.

    Wat pas geboren was, onschuldig en onbepaald, of wat een zwaar leven achter zich had, dat telde voor hem. Maar zodra iets niet meer vrij was van opgelegde normen, zag hij er geen waarde meer in. 
    Dus zo ging hij ook met zijn werk om. Hij ging uit van het ongeborene en gaf het niets meer mee dan alleen een kracht waarmee het kon bestaan. Vervolgens ging hij er mee om zoals het leven zelf dat doet - ruig en meedogenloos. 
    Het gevolg is, dat zijn etsen er uit zien zoals grot-tekeningen of oude schatkaarten. De honden lieten er pootafdrukken op achter en de hoeken waren soms uitgerafeld door gaten van punaises of spijkers. Het is allemaal deel geworden van hun schoonheid. Een ets van Heyboer hoort niet in een passepartout, want die dekt een deel af van het leven dat de ets heeft doorgemaakt.