Eva Bendien en Polly Chapon hadden het vermogen om het talent van jonge onbekende kunstenaars te zien. Maar Polly ging weg, en in de 80-er jaren werd de samenwerking met Eva en haar vriend Rutger steeds benauwender.

 In Januari 1984 richtte Museum van Bommel van Dam in Venlo een grote Heyboer tentoonstelling in van werk dat door de familie Timmermans verzameld was. Ook de Perzische tapijten, die op dat moment Anton hevig fascineerden (zie 1982), waren vertegenwoordigd. De grote zaal in het museum, met aan de wand een niet-opgespannen strook linnen van ongeveer 6 meter lang en 1,5 meter hoog.

 Verkoop vanuit de voortuin.

In Februari besloot Anton, om met de kunsthandel te breken en zijn werk voortaan zelf te verkopen. Zijn vrijheid werd teveel beknot. Voor hem was de geldelijke waarde van het werk onbelangrijk, hij wilde dat het verspreid werd, dat zoveel mogelijk mensen een waarde voor hun ziel zouden herkennen.

 Wat Anton zo interesseerde in de tapijten waren de strakke oer-motieven. Hij herkende deze ook in kristallen: de eeuwige wetten waardoor elk kristal altijd volgens dezelfde wet gevormd wordt. Hij kocht grote hoeveelheden mineralen: ruwe brokken bergkristal, rozenkwarts, amethist enzovoort, en maakte een grote serie tekeningen hierover (klik op afbeelding).

 Vanaf 1984 ontstond er een grote serie "Tantra"-etsen. Meestal over de vrouw en de slang.

 Anton kocht klei in allerlei kleuren. Bruin, geel, grijs. Hij begon met een grote serie "Onschuldjes", het belangrijkste symbool uit zijn werk.

 Hij tekende ook veel op rijstpapier met verf en/of krijt.

"Love is the place you want to be
Only the wise man is the worth of love
Be the woman is the best"