Anton was een meester in het "aanraken". Als hij een papier of doek aanraakte, werd het er altijd mooier van. Zelfs al deed hij dat met handen zwart van de inkt, of rood van de verf. Speciaal juist dan. Elke vlek die hij maakte zag er uit alsof hij daar al eeuwig zat, en niet gemist kon worden. Daarom leek zijn werk vaak op oeroude grot-tekeningen, zoals in de grotten van Lascaux.
Hij raakte niet alleen papier en linnen op die manier aan, maar ook mensen. Hij maakte een onuitwisbare indruk op iedereen die hem ooit ontmoet had.
Wie langer in zijn omgeving verbleef, werd veranderd. Alles wat niet echt bij je hoorde, verdween, en wat je wel werkelijk was, werd mooier en echter. Je ging terug naar de onschuld, zoals hij dat noemde. In de tekening hierboven aangegeven als het figuurtje in cirkel.
In de vorige nieuwsbrief noemde ik de vierde lezing in Haarlem. Ik gaf daarbij de verkeerde datum: het is op 11 Mei, niet 10!
Er komt nog een lezing in Mei, deze keer in Oisterwijk, op 19 Mei. De lezingen (presentaties) in Haarlem gingen over de Haarlemse periode, maar deze gaat over Anton's hele leven. Kunst•Oisterwijk (zie 'programma')
|
herinneringen
